اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین در موش صحرایی

سابقه و هدف: با توجه به ارتباط پیچیده بین کورتیکواستروئیدها و سیستم اپپوئیدی، این احتمال وجود دارد که دگزامتازون سبب تغییر در روند ایجاد وابستگی به مرفین در حیوانات آزمایشگاهی در شرایط In vivo گردد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 63 سر موش صحرایی نر از نژاد Wistar انتخاب و مرفین با دوزهای افزاینده mg/kg/s.c 120-40 دو بار در روز به مدت 6 روز تزریق گردید. جهت بررسی اثر دگزامتازون و گیرنده های احتمالی آن قبل از تزریق مرفین، دگزامتازون به تنهایی یا همراه با یکی از آنتاگونیست های گیرنده های استروئیدی (RU 38486، آنتاگونیست انتخابی گیرنده گلوکوکورتیکوئیدی و اسپیرونولاکتون، آنتاگونیست انتخابی گیرنده مینرالوکورتیکوئیدی) تزریق گردید. برای اثبات ایجاد وابستگی به مرفین نالوکسان با دوز 2mg/kg/s.c تزریق و علایم اسهال، پرش Wet-dog shake و کاهش وزن مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از اندازه گیری سطح پلاسمایی کورتیکواسترون (PCs) به عنوان معیار دیگری استفاده گردید. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که دگزامتازون کلیه علائم مورد بررسی در سندرم ترک مرفین را کاهش می دهد (Wet-dog shake بیست و هشت درصد، اسهال 44%، پرش 51% ، کاهش وزن 17%) این کاهش در مورد اسهال از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). پیش درمانی با اسپیرونولاکتون و RU38486 به تنهایی یا همراه با دگزامتازون سبب ایجاد تغییراتی در علائم سندرم ترک گردید. مهار گیرنده های استروئیدی سبب افزایش PCs و پیش درمانی با دگزامتازون موجب کاهش PCs گردید (P<0.001). نتیجه گیری. با توجه به نتایج این مطالعه که نشان دهنده نقش گیرنده های استروئیدی در بروز علائم سندرم ترک مرفین است. این احتمال وجود دارد که پیش درمانی با دگزامتازون میزان وابستگی به مرفین را کاهش دهد.